Σε ολόκληρο τον κόσμο παρατηρείται μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης αλλά και μείωση της θνησιμότητας του πληθυσμού πολλών χωρών ιδίως στην Δύση. Το φαινόμενο αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση σε πολλές χώρες του ποσοστού του πληθυσμού των ηλικιωμένων ατόμων και τη συνακόλουθη αύξηση του ενδιαφέροντος για τα ζητήματα που άπτονται της τρίτης ηλικίας και ιδίως για αυτά που σχετίζονται με ζητήματα υγείας, καθώς μάλιστα το φαινόμενο αναμένεται να ενταθεί στο μέλλον σε ό,τι αφορά κυρίως τις ανεπτυγμένες χώρες.
Υπολογίζεται ότι ο άνθρωπος βρίσκεται στην πλήρη ακμή της φυσικής του απόδοσης και της λειτουργικής του ικανότητος γύρω στα 20 του χρόνια. Από το σημείο αυτό και μετά αργά και σταθερά αρχίζει η έκπτωση στη λειτουργικότητας των κυττάρων κα η διαδικασία της γήρανσης του οργανισμού.
Η έννοια του γήρατος έχει να κάνει με τις προοδευτικές μη αναστρέψιμες αλλαγές στην βιολογία του οργανισμού, που δημιουργών αυξημένο κίνδυνο για έκπτωση διαφόρων βιολογικών λειιτουριών, ανάπτυξη χρόνιων νοσημάτων, αναπηρία και θάνατο. Όταν αυτού του είδους τα προβλήματα περιορίζονται μόνο σε μικρό χρονικό διάστημα πριν τον θάνατο του ατόμου, θεωρείται ότι το γήρας είναι ιδανικό (Μπαϊμπάς, Τριχοπούλου 2010). Παρ’ ότι όμως οι πιθανότητες για διάφορα προβλήματα αυξάνουν με την πάροδο της ηλικίας, είναι λάθος να θεωρείται ότι η τρίτη ηλικία είναι συνώνυμη της ασθένειας ή της αναπηρίας (Kaslenbaυm 1982). Στα πλαίσια της πρόληψης πολλών τέτοιων προβλημάτων υγείας, εντάσσεται και η φροντίδα αναφορικά με τη διατροφή των ηλικιωμένων ενηλίκων.
Παρ’ ότι όλοι οι άνθρωποι υφίστανται βιολογικές και κοινωνικές αλλαγές με την πάροδο της ηλικίας, ο ρυθμός και η ένταση με την οποία συμβαίνουν οι αλλαγές αυτές διαφέρουν σημαντικά μεταξύ ατόμων. Έτσι η διαδικασία της γήρανσης είναι μια διαδικασία εξατομικευμένη για τον κάθε άνθρωπο. Ομοίως κάθε άνθρωπος, όταν εισέρχεται στην τρίτη ηλικία, παρουσιάζει ιδιαιτερότητες και χρειάζεται εξατομικευμένη παρέμβαση.
Σημαντικοί παράγοντες που καθορίζουν τις διεργασίες της γήρανσης και την ποιότητα ζωής των ηλικιωμένων ατόμων, έχει φανεί πώς είναι η ανορεξία, η σαρκοπενία, η οστεοπόρωση και η ακινησία, η αθηρωμάτωση, η κατάθλιψη και η άνοια.
Ως ηλικιωμένο χαρακτηρίζεται συνήθως ένα άτομο, όταν περάσει το 65 του χρόνια. Ωστόσο στην πραγματικότητα η ηλικία ενός ατόμου καθορίζεται από την βιολογική ηλικία των οργάνων του σώματος του και κυρίως από την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι αρτηρίες του.
Με δεδομένη αυτή την τελευταία παρατήρηση, καθίσταται σαφές ότι ο τρόπος ζωής σχετίζεται με το ρυθμό και τη διαδικασία της γήρανσης. Στα πλαίσιο του τρόπου ζωής, η διατροφή θεωρείται πλέον αδιαμφισβήτητο ότι διαδραματίζει σημαντικό ρόλο τόσο στη διαδικασία της γήρανσης όσο και στο επίπεδο της υγείας των ηλικιωμένων ατόμων.
