Η ανεπαρκής σίτιση είναι σύνηθες φαινόμενο στην τρίτη ηλικία. Το φαινόμενο αυτό σχετίζεται με ποικίλους παράγοντες. Κάποιοι από αυτούς έχουν να κάνουν με τις φυσιολογικές διαδικασίες της βιολογικής γήρανσης του οργανισμού. Κάποιες άλλες σχετίζονται με την ανάπτυξη διαφόρων παθολογιών, ενώ υπάρχουν και παράγοντες κοινωνικής αλλά και ψυχολογικής φύσεως εξαιτίας των οποίων οι ηλικιωμένοι δεν διατρέφονται επαρκώς.
Τόσο οι φυσιολογικές μεταβολές όσο και οι παθολογικές καταστάσεις που ενδέχεται να εκδηλωθούν με τη γήρανση μπορούν να καταλήξουν σε μια κατάσταση που ονομάζεται υποθρεψία δηλαδή στη μη ικανοποιητική σίτιση του ατόμου μερικές φορές και σε ποσότητα, αλλά κυρίως σε ποιότητα και περιεκτικότητα βασικών θρεπτικών συστατικών της τροφής. Είναι για παράδειγμα συνηθισμένο λόγω προβλημάτων στη μάσηση της τροφής αρκετοί ηλικιωμένοι να περιορίζουν τις επιλογές τους στις μαλακές τροφές, που μπορούν να μασήσουν πιο εύκολα. Επίσης λόγω παθολογικών προβλημάτων συχνά τα ηλικιωμένα άτομα αναγκάζονται να αποφεύγουν για ειδικούς λόγους υγείας κάποια τρόφιμα. Θα πρέπει να λαμβάνεται λοιπόν μέριμνα στις περιπτώσεις αυτές τα βασικά συστατικά που ενδεχομένως στερούνται να αναπληρώνονται από άλλες πηγές.
Επίσης, η κακή διατροφή των ηλικιωμένων ενδέχεται να οφείλεται στους ίδιους λόγους που οφείλεται εν γένει η κακή διατροφή όλων των ενηλίκων. Οι ανεπαρκείς, κακές επιλογές της νεανικής ηλικίας συχνά συνεχίζονται και επιτείνονται με την πάροδο των χρόνων. Έτσι, ενώ οι ηλικιωμένοι μπορεί να καλύπτουν τις θερμιδικές τους ανάγκες, είναι πιθανό να μην λαμβάνουν τελικά όλα τα συστατικά που έχουν ανάγκη για την καλή λειτουργία του οργανισμού.
Εκτός αυτών, άλλοι, ευρύτεροι κοινωνικοί παράγοντες έχουν επίσης συνδεθεί με την κακή διατροφή των ηλικιωμένων. Τέτοιοι είναι το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, οι οικονομικοί περιορισμοί, η κοινωνική απομόνωση, ο ιδρυματισμός και η κατάθλιψη.
Σε σημαντικό παράγοντα ως προς την διατροφή αναδεικνύεται η παραμονή για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ιδρύματα, είτε γηροκομεία είτε νοσοκομεία, λόγω προβλημάτων υγείας ή αδυναμίας αυτοεξυπηρέτησης. Στην περίπτωση αυτή χάνεται η κοινωνική διάσταση των νευμάτων. Το ίδιο συμβαίνει και σε περιπτώσεις ηλικιωμένων που ζουν μόνοι λόγω απώλειας του συντρόφου. Η αδυναμία να παρασκευάσουν ποιοτικά γεύματα ή ακόμη και η έλλειψη ενδιαφέροντος γι’ αυτό, ως αποτέλεσμα της απώλειας του κοινωνικού τους χαρακτήρα, μπορούν να οδηγήσουν σε ελλιπή ή ποιοτικά φτωχή διατροφή.
Τέλος, η παρουσία συναισθημάτων μοναξιάς, φόβου, ανασφάλειας ή ανίας αλλά και η παρουσία κατάθλιψης που είναι αρκετά συχνή στον πληθυσμό των ηλικιωμένων, μπορούν να δημιουργήσουν μια αυτοτροφοδοτούμενη κατάσταση κατά την οποία το ηλικιωμένο άτομο δεν σιτίζεται επαρκώς, με αποτέλεσμα να αισθάνεται κατάπτωση και αδυναμία και τελικά να χάνει το κίνητρο για σωστή και επαρκή διατροφή.
